Türkler geyik ve orman

Türkler ormanın “Ruhu” olduğuna inanır. Orman Ruhu tüm canlıları korur.

Bu düşünceye animizm adı verilir.

Yani Türklere göre; yaratılan her şeyin bir ruhu vardır.

Gök Tanrı adı verilen ve Batıni yani bilinmeyen ve görünmeyen Tanrının, Zahiri görünümleri elbette yarattığı her şeydi.

Bu yüzden Türkler, yaratılan her şeyde Tanrının ruhu olduğuna inanırdı.

Türkler Ormana girip hayvan avlayacakların da, Tayga adı verilen Orman Ruhundan bile izin alırdı.

Boş yere hayvan öldürülmezdi.

Aynı şekilde bir ağacı kesmek zorunda kalırlarsa yine bu ruhtan izin alınırdı. Orman tüm canlıları ile bir bütün ve kutsaldı.

Ağacın hayvanın ve tüm doğanın bir sahibi olduğu, onların bu sahip tarafından korunduğu, ama Gök Tanrının gölgesi olan İnsanlarında Ormanı, Hayvanı ve tüm doğayı koruması gerektiğine iananırlardı.

Eski Türkler Geyiklerin gezdiği Ormana da “Koruluk” adını vermiştir.

Çünkü Türk Kağanlar bu geyiklerin avlanmasını yasaklamış ve bu korunaklı ormanlarda geyikleri koruma altına almışlardı.

Türklere Ergenekon’a girişte, Hunlara Batı’ya göçlerinde dişi bir geyik yol gösterir. Orta Asya sanatında, yarı insan- yarı geyik halinde gösterilmiş tasvirler vardır. Eskiden odaların duvarları geyik ve doğa betimlenmiş dokumalar ile süslenirdi.

Geyik’in ebediliğin, ölümsüzlüğün, ilk saflık halinin, ruhsal rehberliğin, yenilenmenin, yol göstericiliğin ve dönüşümün sembolü görüşüne sahiptiler.

Asya tradisyonlarında ilâhî seçilme işareti olarak ve ağaç dallarını andıran boynuzlarıyla yaşam ağacının hayvani temsili olarak da görülür.

Bazı geyik türlerinin boynuzları Alacahöyük güneş kursunda görüldüğü gibi, çift yay ve hilali andırdığından, geyik kimi tradisyonlarda bu sembollerle de ilişkilendirildi.

Eski Türklerin inancına göre yaratılan her şey de Tanrı vardı ve kutsaldı.